تو چون باد پائیزی

تپش قلب گلپونه ها را دزدیدی .

تو یک موج ،

یک موج سر کش و بی پروا، نفس را

صدا را بلعیدی

تو را کدامین صدف در خود نگه می دارد .

من می شناسمت،

ای که خورشید با تو پیدا  و بی تو پنهان می شود

ای که ماه در مقابل رویت خجل شده .

به دنبال کدام صدائی ،

به دنبال کدام نوری ،

به دنبال که ای ،با که هستی .

بگذار قلب همه گلهای خانه ما

برای تو بتپد .

تو شروع کدام آغازی .

تو غنچه باز شده کدام فصلی

ای یگانه ترین ،

ای بی همتا ،

ای که توحید همه در وجود توست .

با من سخن بگو ،

بامن سخنی دوباره گو ،

سخن از یک گل سرخ ،

سخن از یک روح بی پروا و سر گردان ،

که در دشت وسیع خاطره ها ، گم شده است .

ظلم کدامین اهریمن بر تو سایه افکنده ،

و چون گلی پژمرده ات ساخته

گلبرگهایت را کدامین باد لرزانده .

غمت را در سرا شیبی زندگی رها کن ،

 وخودت را آزاد کن .

بگذار که جهانیان بگریند آنگاه که بغض  غم در سینه داری  .

بگذار عالمیان حسد ورزند ،

آنگاه  که  عشق را می پرستی

از که می گریزی ، ای همیشگی ترین ای دوست

 بامن سخن بگو

سخن از یک گل نشکفته شده در فصل بهار

با یک بید، که تنهایی را می فهمد

با شب پره ای در تاریکی ،

که به دنبال نوری در آنسوی اطاق ، می چرخد

بگذار تمام قلبهای عالم بتپد ، آنگاه که گلبرگهایت از شبنم عشق،

تر می شود

بامن سخن بگو، بامن سخنی دوباره گو

نوشته شده در سه شنبه 86/7/17ساعت 4:10 عصر توسط مهربانی| نظر|